Sugar Ray Leonard(właśc. Ray Charles Leonard), ur. 17 maja 1956 r. w Wilmington w Płn. Karolinie. Złoty medalista Igrzysk Olimpijskich w Montrealu 1976 r. Zawodowy Mistrz Świata w 5 kategoriach wagowych; w wadze półśredniej w latach 1979- 1982, w wadze junior średniej w 1981 r., w wadze średniej w 1987 r., super średniej w latach 1988-1990, oraz półciężkiej w latach 1988-1989. Obwieszczony najlepszym pięściarzem lat 80-tych.
Przydomek ringowy: „Sugar”
Bilans: 40 walk, wygranych 36( 25 KO), przegranych 3(1 KO), remisów 1
Warunki fizyczne: wzrost - 178 cm, zasięg ramion - 188 cm, waga: 64 kg - 75 kg
Trenerzy: Angelo Dundee, Dave Jacobs, Janks Morton, Pepe Correa, Adrian Davis
Wykaz walk

Sugar Ray Leonard ma nie zwykły dorobek amatorski. Zwyciężał prestiżowy turnieje Golden Gloves w 1972 i 1973 roku w kategorii lekkiej, oraz 1974 r. w kat. junior półśredniej. Zdobył również Mistrzostwo USA kat. junior półśredniej w 1974 i 1975 r. Jednak szczytowym osiągnięciem był złoty medal na Igrzyskach w Montrealu w kat. junior półśredniej. Leonard nie kwapił się z przejściem na zawodowstwo, lecz decyzję o tym przyśpieszyła choroba ojca i potrzeba pieniędzy na leczenie. Trenerem Raya, w jego nowej karierze bokserskiej, został słynny Angelo Dundee, wieloletni trener samego Muhammada Alego, który został również jego menadżerem. Znajomości i prestiż Angelo w połączeniu z talentem Raya musiały dać promocję i sukces marketingowy. Leonard, karierę zawodową rozpoczął w kategorii półśredniej, a pierwszą zawodową walkę stoczył 5 lutego 1977 r. z Louisem Vegą, wygrywając z nim na punkty. Na pierwszej walce zarobił 40 tys. $, co w tej kat. wagowej w debiucie zawodowym było rekordem. Do końca roku stoczył jeszcze 5 wygranych pojedynków, a 1978 r. po 7 wygranych spotkał się z Floydem Mayweatherem, ojcem znanego i wybitnego dziś pięściarza Floyda Mayweathera jr.; wygrał te starcie w 10 rundzie przez TKO. Następnym rywalem Raya był bardzo dobry i wymagający przeciwnik, Mistrz Ameryki Północnej Pete Ranzany. Do starcia tego doszło w sierpniu 1979 r. i wygrał je gładko przed czasem Leonard.
Zdobycie mistrzostwa

Już nieco ponad 3 miesiące później Sugar Ray Leonard dostał szanse walki o mistrzostwo świata, a jego rywalem był posiadacz pasa WBC kategorii półśredniej Wilfred Benitez. 30 listopada 1979 r. w Las Vegas, Sugar Ray Leonard w 15 rundzie zaciętego pojedynku posłał Beniteza na deski i tym sam zdobył swój pierwszy tytuł Mistrza Świata.

Leonard vs Duran

W 1980 r. w swojej pierwszej obronie pasa wygrał przez nokaut w 4 rundzie z Dave’m Greenem. W drugim pojedynku w obronie miał się spotkać z byłym mistrzem wagi lekkiej Roberto Duranem. Po długiej wyczerpującej walce na pełnym dystansie, przewagę uzyskał doświadczony Duran, który narzucił styl walki, w zwarciu zamykając często Raya w narożniku lub przy linach. Po 15 rundach nieznacznie, lecz jednogłośnie na punkty wygrał Roberto Duran. Ray zatem nie cieszył się zbyt długo tytułem, ale miał szansę szybko go odzyskać, bo już 5 miesięcy później doszło do rewanżowej walki. Tym razem Leonard, walczył inaczej niż w pierwszym starciu, a decydującym momentem była 7 runda, kiedy to „Sugar” zaczął popisywać się swoimi umijętnościami i kpić z rywala, pokazując jednocześnie bezsilność Durana. W 8 rundzie walki w pewnym momencie Duran, odwrócił się od przeciwnika i dał znać sędziemu, że nie chce kontynuować pojedynku, choć po chwili zachowywał się tak jakby dalej chciał walczyć. Później tłumaczył, że został źle zrozumiany, do dziś to zdarzenie jest niejasne. W każdym bądź razie Ray Leonard odzyskał utracony pas.

W roku 1981, 3-krotnie udanie bronił tytułu mistrza świata, dorzucił także pas WBC, po pokonaniu z Larry'ego Bondsa. Zdobył także mistrzostwo WBA w wadze junior średniej, pokonując Ayube Kalule. Po tym starciu powrócił jednak do poprzedniej kategorii i stoczył niesamowity pojedynek z niepokonanym do tamtej pory Thomasem Hearnsem (32 -30 KO). Obaj pięściarze w tej walce pokazali twardość ducha, i na przemian uzyskiwali przewagę w walce. Pod koniec pojedynku Sugar Ray Leonard kompletnie nie widział na lewe oko. Jednak nie przeszkodziło mu to w posłaniu Heartsa na deski w 13 rundzie, ten zdołał wstać i dotrwał do jej końca. W 14 rundzie Ray ruszył do szturmu i zmusił sędziego do przerwania pojedynku, zostając tym samym niekwestionowanym Mistrzem Świata w kategorii półśredniej. Kontuzja oka, której się nabawił w tej walce okazała się poważna. Problemy z lewym okiem dawały mu znać przez najbliższe parę lat, poddał się także operacji z tego powodu.
Odejścia i powroty

W lutym 1982 r. obronił swoje pasy z Bruce’m Finchem, i po tym pojedynku nieoczekiwanie ogłosił zakończenie kariery. W tym czasie został komentatorem boksu w telewizji. Jednak rozłąka z boksem nie trwała z byt długo, bo 1983 r. ogłosił, że zamierza powrócić na ring. Słowa stały się faktem 11 maja 1984 r. kiedy to stoczył wygrany pojedynek z Kevinem Howardem, lecz nie prezentował się w nim z byt dobrze. W 4 rundzie po raz pierwszy w karierze wylądował na deskach. Po walce na konferencji prasowe ponownie ogłosił zakończenie kariery, tłumacząc, że się wypalił. Problemy Sugar Raya Leonarda okazały się głębsze niż przypuszczano, bo jak się okazało od 1982 roku miał problemy z narkotykami, a także dopuszczał się przemocy wobec żony. Uporanie się Raya z samym sobą trwało parę lat.
Leonard vs Marvin Hagler
W 1987 roku powrócił na ring w walce z wielki czempionem wagi średniej Marvinem Haglerem. Hagler był niekwestionowanym mistrzem wagi średniej od 1980 roku, i większość uważała, że Leonard po tak długiej rozłące z boksem nie powinien rzucać się na tak głęboką wodę. Marvin Hagler zrzekł się pasa WBA i IBF, zatem stawką walki był pas mistrzowski WBC w kategorii średniej. Niewielu dawało szansę Leonardowi bo dodatkowo walka była w kategorii wyższej, niż ta w której panował. Do tego starcia doszło 6 kwietnia 1987 r. Sugar Ray Leonard przewyższał rywala ruchliwością i szybkością, lecz ciosy Haglera były bardziej widoczne. Po 12 rundach, w kontrowersyjnej decyzji, niejednogłośnie na punkty wygrał Leonard i został Mistrzem Świata w kategorii średniej.
Do następnej walki Ray Leonard staną dopiero półtora roku później, przechodząc do kategorii super średniej. Przeciwnikiem był Danny Lalonde. O dziwo walka była o dwa tytuły wagowe;w super średni i półciężkiej. Lalonde walczył w półciężkiej, ale do tej walki zszedł do nowo powstałej kategorii super średniej. A więc stawką był pas WBC w kategorii super średniej i półciężkiej i można było upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. Do starcia doszło 7 listopada 1987 r. Początek walki należał do Lalonde, który rozciął nos Ray'owi. Ten jednak odzyskał przewagę i posłał Lalonde na deski w 9 rundzie, zdobywając dwa tytuły za jednym razem!
Leonard vs Hearns II
W 1989 r. Leonard walczył dwukrotnie w obronie pasa WBC w kategorii superśredniej. Pierwszym pojedynkiem było rewanżowe starcie z Thomasem Heartsem, który był posiadaczem pasa nowo powstałej organizacji WBO. Starcie było wyrównane i zakończyło rzadko spotykanym werdyktem, a mianowicie remisem, mimo iż Leonard był dwukrotnie liczony(3 i 11 runda). W takim wypadku obaj pięściarze zachowali swoje pasy.

Kolejne walki o tytuł

Drugą bardziej oczekiwaną walką było już trzecie starcie z Roberto Duranem. Niestety pojedynek wielu rozczarował, był dość nudny, a sam Duran nie podjął walki z Rayem przegrywając wyraźnie na punkty. Miało dojść również do trzecie walki z Heartsem jednak, ten przeszedł do wyższej kategorii. Rok 1990 był dla Sugar Raya Leonarda odpoczynkiem od boksu. Na ring wrócił 9 lutego 1991 r. w walce o tytuł Mistrza Świata organizacji WBC w wadze junior średniej. Jego rywalem był Terry Norris. Wyraźnie słabszy Ray dał się powalić na mate w 2 i 7 rundzie, za każdym razem zdołał wstać i walczyć dalej, ale w końcowym rozliczeniu przegrał wyraźnie na punkty. Już bezpośrednio po walce będąc jeszcze na ringu ogłosił zakończenie kariery. Jak to bywa z wielkimi mistrzami lubią powracać. I tak się z stało także z Leonardem. W 1997 r. w wieku 41 lat jeszcze raz wszedł po między liny aby stoczyć, jak się później okazało ostatnią swoją walkę z Hectorem Camacho. Po raz pierwszy i ostatni raz w swojej wielkiej karierze bokserskiej przegrał pojedynek przed czasem, a dokładnie w 5 rundzie. Po tej porażce definitywnie rozstał się z boksem.